De Pantokrator is met zijn meer dan 900 meters de hoogste berg van Corfu en is met recht de trots van het eiland. De naam betekent zoiets als Alleenheerser (Panto = Altijd, Krator = Heerser). Eenmaal de top van Corfu bereikt, wat geen sinecure is, zul je zien dat de naam nog niet zo gek gekozen is. De moeite wordt meer dan beloond met een aantal spectakulaire vergezichten.
Extreem de ruimte op Corfu
Een heel groot deel van Corfu is op een mooie heldere dag te overzien vanaf dit punt. Met een beetje redelijk weer kan zelfs de landings- en startbaan van de luchthaven ( ± 30 kilometer hemelsbreed) gespot worden, waarmee je gelijk ontdekt hoe krankzinnig kort die eigenlijk is. Het feit dat je echter op de top van de Pantokrator staat, is een bewijs dat de landing ook deze keer weer goed gegaan is. Heel duidelijk is het vasteland van Albanië en enkele steden te zien. Op een zonnige dag is zelfs dit grauwe land een lust voor het oog. Buig je het verbaasde hoofd meer naar het zuiden dan zie je het vasteland van Griekenland. De blik eenmaal naar het westen gericht, ontdek je de kleine eilanden Erikoussa, Othoni en Mathraki. Heel soms is zelfs de Hak van de Laars te zien, zo’n 130 kilometer verderop. Smog, luchtvervuiling, het broeikaseffect en andere tekenen van beschaving maken dit echter meestal onmogelijk. Toch blijft er erg veel te genieten over.
Historisch Corfu
Op de kop van de berg tref je – hoe kan het ook anders – een klooster aan. Nijvere monniken hebben daar in de 14e eeuw met veel pijn, moeite en volharding een klooster gebouwd. Dat moet een hele klus geweest zijn, niet in het laatst omdat de ontwikkeling en productie van vrachtwagens, uitzonderlijk vervoer en andere handige transportmiddelen nog in de kinderschoenen stond. Ook was er in die tijd nog geen vestiging van de Gamma, noch een andere bouwmarkt die zich had gevestigd op Corfu, wat het tot een hels karwei gemaakt heeft om daar een onderkomen te bouwen.
Enige honderden jaren later, om precies te zijn aan het eind van de vorige eeuw, heeft men er vanwege gestage toeristenstromen ook een souvenirshop gebouwd, welke weliswaar afbreuk doet aan het oorspronkelijke karakter van de berg, maar toch in een behoefte voorziet. Het heeft de Grieken tevens verstandig geleken gebruik te maken van deze natuurlijke hoogte door er een aantal reusachtige zend- en ontvangmasten te plaatsen.
Aardig bezienswaardig Corfu
Het Ipsilos, of ook wel Pantokratoras klooster dateert uit 1347 en wordt tijdens het seizoen bewoond door een monnik. Het gerucht gaat dat hij dat niet doet uit overtuiging, zelftuchtiging of devotie – anders zou hij er in de winter moeten gaan wonen – maar om de toeristen te animeren geld in zijn offerblok achter te laten. ’s Avonds als de laatste toerist verdwenen is, stapt hij na een ouzo’tje in zijn Jeep en rijdt naar zijn comfortabele huis aan de voet van de berg alwaar hij het nog wel eens laat wil maken in de plaatselijke tapperij. Nogmaals, het zijn slechts onbevestigde geruchten, wellicht verspreid door een jaloerse collega-monnik.
Om het kleine klooster van binnen te bezichtigen, is het zaak decent gekleed te gaan. Aangezien weinig toeristen dat zijn, hebben de beheerders van het klooster het noodzakelijk geacht aan de ingang jurken en shirts te verstrekken. Deze worden bij het verlaten van het klooster door de dragers weer gretig ingeleverd. De kleding is dermate vormeloos en verschoten dat zelfs een dakloze zich er niet prettig in voelt.
Op 5 en 6 augustus wordt er bovenop de Pantokrator feest gevierd ter ere van de transfiguratie van Christus, waarvan enkele iconen dan ook gewag maken. Het is een komen en gaan van de eilanders die als nijvere mieren langs de marktkramen struinen op zoek naar te duur speelgoed en andere overbodige prullaria. Let ook eens op de verkopers van de uitgestalde waren, die soms maar een of twee stapjes achteruit hoeven te doen om honderd meter naar beneden te storten.
It’s lonely at the top
Op de weg naar de top van Corfu kom je door pittoreske bergdorpjes zoals Spartilas en Strinilas, die in een grijs verleden tegen de helling zijn aangesmeten. In deze schilderachtige plaatsjes, waar de tijd nog steeds stil staat, vind je met grote regelmaat authentieke eilanders die zich, gebukt onder enorme takkenbossen, balen olijven en andere zware producten, met grimmige blik door de nauwe steegjes begeven. Anderen spoeden zich middels ezels en ossenwagens met hun last over de steile paden en door de smalle straatjes van hun woonplaats. Veel van deze bergbewoners hebben hun dorp zelden of nooit verlaten. Aan hen is het massatoerisme en andere wereldgebeurtenissen grotendeels voorbij gegaan. Zo schijnt een bewoner van Strinilas zich al decennia lang schuil te houden in een onderaardse grot, waar hij zich voedt met bessen, kruiden en gedroogde grassen. Hij is in de stellige overtuiging dat de Tweede Wereldoorlog nog steeds voort woedt. Een ander stapt echter zeer onbekommerd door het leven omdat hem überhaupt niet bekend is dat de Tweede Wereldoorlog ooit is uitgebroken. Voor veel van de bewoners van de bergdorpjes is de geboorte van een lammetje bij de buurman wereldnieuws. De rest komt hem niet ter ore. Het leven in deze Corfiotische dorpjes bestaat uit een zeer eenvoudige cyclus: ze worden er geboren, planten zich na verloop van tijd voort, bewerken hun land en worden er ook begraven. De meesten zijn echter zeer vriendelijk en meestal gaarne bereid te poseren voor een foto.
