Terwijl wij rond het middaguur op de achterveranda onze koffie dronken, viel er plotseling– zeer opmerkelijk – een pittige bui. Al snel maakte de regen, dankzij een zwoel briesje, weer plaats voor een heerlijk zonnetje. Hierdoor hadden wij te maken met bijzonder helder weer. Oorzaak en gevolg naar verluidt, maar wel opmerkelijk. Wanneer het heel helder weer is,begint het bij mij al snel te jeuken. Ik werp eens een blik op de Pantokrator, die ondanks een afstand van hemelsbreed 30 kilometer toch heel duidelijk te onderscheiden is, met een veelheid aan felle kleuren daaromheen. Ik giet koffie in mijn kop, kijk nog eens en onderscheid nog meer detail. Ik bedoel, 30 kilometer en ik kan de vliegen op de antennes op de Pantokrator zien zitten.
‘Ik ga foto’s maken’, zeg ik tegen Mirjam.
‘Oh?’, zegt ze, niet echt verbaasd.
‘Ja, het is zo kraakhelder, ik krijg eeuwig spijt als ik de gelegenheid niet te baat neem’, roep ik terwijl ik mijn cameratas controleer op een extra accu, lenzen en filters.
‘Dan kan je op de terugweg gelijk even biologische melk halen bij Diellas’, roept ze. Ik twijfel ondertussen welke lens ik extra mee zal nemen; de tele- of de groothoeklens. Ik prop de telelens in het zijvak en stap het zonlicht in.
‘Niet vergeten melk te halen!’, hoor ik nog net als ik naar de auto loop.
Ik ga naar Pelekas, een van de omliggende, hoger gelegen dorpjes van centraal Corfu. Om preciezer te zijn, ik ga naar het hoogste punt van Pelekas: Kaisers Throne. Op die hoogverheven plek liet de Duitse keizer Wilhelm II een uitkijkpost bouwen. Regelmatig liet hij daar zijn tranen de vrije loop, zo mooi vond hij het uitzicht vanuit de hoogte. Ik stel me zo voor dat Wilhelm, na weer een drukke dag van regeren, daar op de top van de berg zit bij te komen. Je krijgt als keizer een berg gekonkel en gekronkel over je heen natuurlijk. Dus aan het eind van de werkdag beklimt hij de treden van zijn Kaisers Throne en zet zich zuchtend neer, laat de dag aan zich voorbij gaan. Wijntje erbij, borrelnootjes, in afwachting van zijn gade. Tranen vullen al snel de groeven op zijn gezicht, zo mooi vindt hij het. Dan komt Hermine, zijn beminnelijke echtgenote om te kijken of het wel goed gaat met haar Wilhelm. Hij werkt zo hard de laatste tijd. Wanneer ze zijn betraande ogen ziet, vraagt ze verbaasd: ‘Huil je?’ Ja, knikt hij alleen maar.
‘Ben je ziek, heb je verdriet?’, vraagt ze bezorgd. Hij schudt zijn hoofd.
‘Ik ben zo gelukkig’, fluistert hij zachtjes.
‘Maar waarom huil je dan?’, wil ze graag weten.
‘Omdat dit is het mooiste uitzichtpunt van de wereld is!’, zegt hij met een van tranen doortrokken stem. Hij haalt een mouw langs zijn ogen en slikt een paar tranen in. Zij kijkt hem aan met een mengeling van ongeloof en verbazing. Normaal is hij niet zo sentimenteel.
‘Nou ja, blijf niet te lang zitten hè? Straks vat je nog kou’, roept ze, terwijl ze zich omdraait en wegloopt. Hij kijkt haar teder na. Goeie vrouw, al heeft ze van romantiek geen kaas gegeten. Het liefst had hij gezien dat ze naast hem plaats nam, zodat ze tegen elkaar aan geleund samen hadden kunnen genieten van het uitzicht. Je weet maar nooit wat er van komt. Nou ja, je kan niet alles hebben. Dan richt hij zijn blik weer op het prachtig groen glooiende tafereel beneden, met daar omheen de grijsgroene bergketen en de strakblauwe Ionische Zee. En begint weer zachtjes te huilen.
Niet vreemd hoor, je kijkt inderdaad een allemachtig eind weg vanaf de Kaisers Throne en het is allemaal schitterend in harmonie met elkaar. Als je dan denkt aan het geploeter en de haat en nijd tussen de mensen in het algemeen en politici in het bijzonder dan stel ik me zo voor dat het je wel eens te moede kan worden. Ik zal proberen te schetsen wat je uitzicht is vanaf dit punt.
Van links naar rechts: De hele Ropa Vallei wordt voor je ontrold. Daarachter de rijk begroeide bergen die centraal Corfu scheiden van het noordelijk gedeelte van het eiland, met middendoor de Troumpeta pas. Terwijl je blik langzaam naar rechts glijdt, tekent de oostelijke kustlijn van Corfu zich af met kustplaatsen Dassia, Ipsos, Barbati en zelfs Nissaki. Langzaam, niet te snel!, naar rechts, tot je Corfu Stad ziet liggen, met daarachter die bak met donkerblauw water, waarachter weer het vasteland van Griekenland en Albanië. En je blik gaat ongemerkt verder naar rechts, tot je uiteindelijk bij Varipatades uitkomt. Prachtig op een heuvelwand gedrapeerd, met als blikvanger de markante kerkspits. Nog iets verder zuidelijk, bovenop de op een na hoogste berg van Corfu, steekt de Grote Golfbal van Agii Deka scherp af tegen de blauwe hemel. Helemaal niet gek dus dat ik daar een paar plaatjes wil schieten. En dat doe ik dan ook. Met droge ogen, dat dan weer wel.
Lees hier het vervolg
Klik hier voor de foto’s
