Omdat weer.nl een mooie zonnige dag op Corfu beloofde, vonden wij het een goede gelegenheid onze wandelstappers weer eens aan te veteren. Na ampel beraad besloten wij wandeling 21 te maken uit de wandelgidsWandelen op Corfu: Langs de westkust. In de gids lazen wij over imposante kliffen, ongerepte natuur, een 15e eeuws klooster en moeilijk bereikbare strandjes. Nou, dan zijn wij verkocht.

We parkeren de auto op enkele honderden meters van het strand van Mirtiotissa, een dorpje aan de westkust van Corfu, grotendeels bestaand uit enkele her en der verspreide huizen en appartementen, twee taverna’s en een klooster. De naam van het kloostertje leest als een spannend boek: The Monastery of Virgin Mary of Myrtidiotissa. Het klooster dankt zijn naam aan een herdersmeisje dat onder een mirtestruik een Maria-icoon vond. Je hoeft geen steden te bouwen of wonderen te verrichten om je naam in de geschiedenisboeken te krijgen.
Het kloostertje is voor mij hoofddoel van de expeditie, dus besluiten we tegen het advies van de wandelgids in te gaan en de wandeling om te draaien: eerst naar het strand, dan het klooster en later door de heuvels aan de westkust via Vatos en Kellia weer om naar de auto.
Enkele minuten later klikt mijn camera de eerste plaatjes van een paradijselijk mooie baai. Een beroemde schrijver heeft het eens beschreven als misschien wel de lieflijkste baai ter wereld. Om zoiets te zeggen moet je wel alle baaien van de wereld gezien hebben, maar ik kan een heel eind met hem meekomen. Volmaakt afgeschermd door een steile groen begroeide rotswand ligt een prachtig vlak zandstrand aan het mooiste blauwe water dat je ooit gezien hebt. Het paradijselijke wordt nog eens benadrukt door enkele geheel blote mensen die zich onbespied wanen en zich overgeven aan de zon en het kristalheldere water van de Ionische Zee. Ik besluit mijn zoomlens dan maar een keer niet te gebruiken uit respect voor de naaktrecreanten die op nieuwjaarsdag lekker hun hobby bedrijven.
In de verte zien we tot mijn verbazing het klooster al liggen. Ik verwachtte het pas aan te treffen na een barre tocht door woeste bossen, langs steile bergwanden en overwoekerde, nauwelijks begaanbare paden, maar dit ziet er uit als appeltje eitje. Ach, een mens mag ook wel eens geluk hebben.
We beginnen aan de afdaling, die heel steil is. Strandgangers moeten wel heel erg aangetrokken zijn tot dit strandje. Eens moet je weer omhoog namelijk en dat valt niet mee na een dag zonnen, zwemmen en zwelgen.
We passeren twee kleine strandjes, van elkaar gescheiden door een rotspartij. Dan beginnen we aan de beklimming naar het klooster. Even later betreden wij het kloosterterrein en vinden het …. gesloten. Dat is een tegenvaller, heeft ongetwijfeld met het seizoen te maken. Ik maak een paar foto’s en constateer dat het klooster tijdens de vakantieperiode blijkbaar goede zaken doet. De buitenmuur is namelijk geheel vernieuwd, ontdekken wij als we de Wandelgids opslaan om te zien of wij wel bij het juiste klooster staan.
Nou ja, niet getreurd, het eiland bestaat niet alleen uit kloosters, er blijft genoeg Corfu natuurschoon over om van te genieten.
We vervolgen onze weg door schitterende olijfgaarden, langs oude vervallen huizen en oogstrelende vergezichten over de stranden van westelijk Corfu. Over onze schouder zien we wel dat de weersverwachting geen rekening heeft gehouden met het grillige karakter van Corfu; vanuit het zuiden komen zware grijze wolken binnenkruipen. Het zal onze tijd wel uitdienen, vermoeden wij en komen na een pittige klim uit bij een aantal zendmasten die fier de lucht in wijzen. Ze lijken ons met hun blauw-witte achtergrond te waarschuwen voor een weersverandering. Inderdaad zien we zuidwaarts kijkend dat Corfu inmiddels is ingepakt door een loodgrijze deken. We laten ons dus niet verleiden om een zijsprong te maken naar een steil en moeilijk begaanbaar pad dat naar het klooster van Sint George leidt. Een volgende keer maar weer.
Na verloop van tijd naderen wij de buitenwijken van Vatos en lopen tegen een bordje aan dat wijst op een donkeytrail naar Kellia, het buurtgehucht van Vatos. Het is wel niet helemaal eerlijk, maar nood breekt wetten. We besluiten van de wandelroute af te wijken en een stukje af te snijden.
Onderweg naar beneden zien we twee prachtige natuurverschijnselen. Een direct onder onze neus. Op een afgeknotte olijfboom groeit een schitterende elfenbank naar de volwassenheid. Van een afstandje is het net of de boom met sneeuw is bedekt. Van dichtbij lijken het harige parasolletjes. Ik kan nauwelijks geloven dat dit een elfenbank wordt, maar ik weet ook niets van natuur. Mirjam is echter heel stellig, dus ik heb geen twijfels.
Het andere natuurverschijnsel is ook heel bijzonder. Bijna heel Corfu is inmiddels gehuld in dikke grijze watten, en in de buurt van Troumbeta zien we zware regenwolken zich legen. Maar in de Ropa Vallei, het laagste gedeelte van Corfu, schijnt nog altijd het zonnetje. Met als aarbei op de taart een mooie regenboog. Pracht gezicht!

Een half uur later, na een wandeling door een steeds donkerder wordend bos, stappen we zwetend in de auto, terwijl we bijkans verblind worden door de felle zonnestralen. Hoe is het mogelijk. Verwachtten wij een kwartier geleden nog een zwaar pak regen op onze falie, lopen we nu weer onder een stralend en vrolijk zonnetje.
Na vijfhonderd meter gereden te hebben, vallen de eerste regendruppels op de voorruit en voor we thuis zijn, giet het water. Wonderlijk Corfu.