Apokries Corfu

De grote parade als afsluiting van Apokries, het Griekse carnaval, was zoals gebruikelijk weer op zondag georganiseerd. Heel Corfu lijkt uit te lopen naar Corfu Stad, waar natuurlijk de grootste optocht plaats vindt. En elke keer opnieuw denk je: in deze economisch zware tijden zal er toch wel minder uitgepakt worden. Zelfs die enkele Griek die totaal verstoken is van alle moderne communicatiemiddelen weet inmiddels dat de crisis het land in een ijzeren greep houdt. Maar nee hoor, gek genoeg zie je geen spoortje van soberheid terug bij gelegenheden als deze, wanneer er wat te vieren valt. Man, wat een feest!
Het begint al wanneer we op weg zijn naar het park aan de Espianade, waar de stoet doorheen zal trekken. We dringen ons in de drommen mensen die vrolijk en opgewekt op het feestgewoel af gaan. Velen zijn uitbundig versierd met kleding in alle kleuren van de regenboog, anderen hebben gekke hoofddeksels, woeste pruiken, beschilderde gezichten, brillen waarbij niet op een vierkante meter glas is gekeken en andere tekenen van jolijt.
Diegenen die bij het zien van alle bonte uitdossen spijt hebben dat ze uit de toon vallen in hun duffelse jasje, saaie spijkerbroek en kleurloze schoenen, kunnen bij de vele kraampjes in het park alsnog hun fout goedmaken. Overal worden dolle hoedjes, fel gekleurde bretellen, ballonnen, maskers, toeters, narrenkappen en andere feestartikelen verkocht. Ook erg populair zijn de balen serpentines, confettikanonnen, nepsneeuwspuitbussen en spaghettipistolen. De rommel gaat in enorme hoeveelheden grif over in andere handen. We ontsnappen aan de drukte en wandelen naar een punt in het park waar het op dat moment nog niet heel druk is. Om niet te zeggen rustig, gezien het geringe aantal mensen. Toch maken we ons geen zorgen, de parade komt hier zeker. De Grieken bevolken echter nog massaal de duurste terrassen van Corfu. Ze vinden het een volkomen verspilling van tijd om ergens te gaan staan waar nog geen festiviteiten zijn. Waarom wachten op dingen die ongetwijfeld komen gaan, terwijl je ook met vrienden en familie een terrasje kan pakken? Gezegende mensen.
Na een half uurtje het strijdgewoel van een afstandje bekeken te hebben, zien we de eerste tekenen van activiteit. Heel in de verte is het gehoempa te horen van een fanfare. Een kleine man met een imposante buik en een strenge snor maant ons om achter de lijnen plaats te nemen. Met driftige armgebaren en luide kreten slakend, probeert hij ruimte te creëren voor de deelnemers van de parade. Langzaam bewegen de deinende massa’s onze kant op. En ja hoor, daar komen de eerste vrolijk en bont gekleurde groepen. Dansend, huppelend en springend proberen ze in het spoor te blijven van een aantrekkelijke blonde dame, die spannender gekleed is dan een dame doorgaans gekleed gaat. Ze lacht even vriendelijk in mijn camera, om vervolgens op een fluitje te blazen om de dansende dames scherp te houden. Maar ik heb geen tijd om al te lang bij haar stil te staan, want daar staat de volgende groep alweer te dringen.
Prachtig om te zien is hoe de mensenmassa telkens even als de Rode Zee opengaat als het driftige mannetje zijn gezag luid schreeuwend laat gelden. Maar zo gauw de laatste van de stoet zijn rug even laat zien, sluit de zee zich direct weer tot een lachende, pratende en vrolijke concentratie mensen.
Het thema van de parade lijkt Flower Power te zijn. Veel hippies met woeste haren, jaren zestig kledij, tot in het roekeloze groeiende bakkebaarden en snorren, Wilhelmina-brilletjes en natuurlijk het op de wang geschilderde Peace-symbool. Maar ook desperado’s, lijken, koelkasten, ontsnapte gevangenen, engerds, gezagsdragers, zeelieden, gewapende politieagenten, kippen, konijnen, katten, kitten en ander pluimage dansen mee. Het is een woelige zee die deint van vrolijkheid, levenslust, felle kleuren, dans en lach. Geweldig.
Wat mij nog wel het meest verbaast, en ik blijf het zeggen, er is nauwelijks gezag! Behalve het kleine driftkikkertje die enige orde in de chaos probeerde te scheppen, heb ik geen mensen gezien die belast waren met het handhaven van de orde, of het moet de agent zijn die mee liep in de stoet en zo nu en dan zijn klappertjespistool op de omstanders richtte. Verder niemand!
Geen ME, tanks, waterkanonnen, het leger, zeecontainers, oproerpolitie. Geen nerveus galopperende politiepaarden, gevaarlijk uitziende pelotons achter schilden, aggressief blaffende honden en andere vormen van gezag die in Nederland vaste prik bij een willekeurig evenement, niets! Hier kunnen ze, om maar een zijstraat te noemen, in Haren nog wat van leren. Job Cohen zou naar de bijstand moeten, zo weinig als hij te onderzoeken zou hebben waar het fout is gegaan. Want feesten van deze omvang, ik schat dat er meer dan 50.000 mensen aanwezig zijn, zijn er regelmatig op Corfu en er is nooit ene wanklank. Waar een klein eiland groot in kan zijn.