Paleo (Oud) Perithia ligt, enigzins verscholen in het binnenland van Corfu, aan de voet van de Pantokrator, de hoogste berg van het eiland. Het dorp stamt uit de veertiende eeuw en kent een roerige geschiedenis (zie Historisch Corfu). Perithia is niet meer bewoond, al vindt een enkele kluizenaar of verstotene er wel eens onderdak voor een paar nachten. Ook spoken en demonen in bokkegedaanten vinden het er ’s nachts heel gezellig. Aangeraden wordt om uiterlijk rond middernacht Perithia verlaten te hebben. Niet in het laatst omdat de weg die er naar toe leidt zeer onverlicht en uitermate bochtig is en enkele steile afgronden kent.
Vervallen trots van Corfu
Paleo Perithia bestaat inmiddels uit tientallen vervallen woningen en ruïnes van kerken en gebouwen. Enkele rijke Engelse projectontwikkelaars hebben er echter brood in gezien en hebben verschillende huizen weer in de oorspronkelijke staat – het is ten strengste verboden nieuwe woningen te bouwen – terug gebracht. En, eerlijk is eerlijk, dat hebben ze goed gedaan, het resultaat is prachtig. Tevens zijn er inmiddels enkele taverna’s gevestigd, die vooral in de zomer goed bezocht worden. Tijdens je bezoek aan Perithia moet je zeker even gaan lunchen bij Foros, middenin het dorp.
In Perithia kan je heerlijk wandelen en je vergapen aan de eens schitterende en imposante huizen in alle staten van verval Je droomt onwillekeurig weg bij het zien van de vergane glorie van weleer en je vraagt je bij elke ruïne af wat voor verleden hier heeft plaats gevonden. Aan de ingang van het dorp reist de klokketoren van Sint Iakovo van Persie (geen familie van de beroemde voetballer, die ook niet als heilige bekendstaat) fier en imposant boven de rest van het dorp uit. Om het kerkje heen liggen nog enkele oude graven. Het is overigens niet de bedoeling in de graven te gaan liggen ten einde een leuk kiekje voor thuis te maken. Respect past ook de toerist!
Corfu op zijn mooist
Alleen de reis al naar Palaia Perithia – de makkelijkste manier is vanaf de kustweg van oost Corfu – is adembenemend. Via Kato Perithia (Laag Perithia) en andere steenoude berg negorijen kom je door een gebied wat het onmogelijk maakt in een stuk door te rijden. Je moet die auto parkeren en bergen kiekjes maken. Prachtig glooiende heuvel landschappen, rijk begroeide bergwanden, bloementapijten in wonderlijke kleuren en altijd weer de zee op de achtergrond. Gearriveerd in Perithia parkeer je de auto bij de snoeioude kerk en ga je eerst de keel smeren in een van de vijf a zes restaurants die je in het onbewoonde dorp vindt.
Behalve het bezichtigen van het oude dorp, moet je zeker een wandeling in de omgeving maken. Het barst er van de vlinders en ander wonderlijke creaturen, die daar ongestoord van hun habitat kunnen genieten. Wij genieten mee! De directe omgeving van oud Perithia, in het binnenland van Corfu, is sowieso een waar paradijs voor wandelaars. Omdat het dorpje bepaald niet aan een doorgaande snelweg ligt, wordt de rust slechts ‘verstoord’ door de duizenden insecten in alle soorten en maten. Het is een lustig komen en gaan van hippertjes en hoppertjes, knagers en ragers. tikkertjes en bikkertjes. Ook het beroemde steensnoepertje – jarenlang dacht men dat het uitgestorven was – wordt hier nog wel eens gespot. Geniet ook van de vele verschillende vlindersoorten die je omfladderen en die zich in hun habitat kalm laten fotograferen.
Ook de uitbundige bloemenpracht van Corfu, de wijdse vergezichten en de glooiende heuvels dragen bij aan een gevoel van intens geluk. Voor chauffeurs van schoolbussen, leraren, verkeersbegeleiders en andere gevaarlijke beroepsgroepen is dit de ideale omgeving om eens helemaal tot rust te komen.
Historisch Corfu
Perithia is eigenlijk uit bittere noodzaak gebouwd. In de 15e eeuw werd Corfu nogal frequent bezocht door zeerovers en andere hebzuchtige lieden met snode bedoelingen. Altijd maar weer waren het natuurlijk de kustplaatsen die het meest te lijden hadden van de opdringerige piraten, die niet bekend stonden om hun redelijkheid maar wel om hun bloeddorst. Men besloot om verder landinwaarts een nieuw bestaan op te bouwen en dat werd dus Perithia. Even leek het de bewoners goed te gaan, maar na verloop van tijd braken er allerlei enge ziektes uit, onder andere overgebracht door de malariamug. Perithia werd door de overheid, die niet van halve maartregelen hield, van de buitenwereld afgesloten en werd een tijdlang min of meer een besloten gemeenschap. De bewoners werd vriendelijk doch dringend verzocht zich niet buiten hun dorpsgrenzen te vertonen. Deden ze dat toch dan werden ze met de zelfde gang weer naar binnen geknuppeld, waarna de bewaker zijn knots met stalen spijkers grondig reinigde en met hernieuwde energie de poorten in de gaten hield.
Aangezien de dorpelingen behalve het bewerken van het land en het opknappen van hun huis niet veel anders te doen hadden, breidde het aantal inwoners zich snel uit, tot het dorp meer dan 1500 Perithianen, acht kerken, een school, een stadhuis, een rechtbank en een politiebureau telde. Daarmee was het toentertijd een van de grootste dorpen op het eiland. Na verloop van tijd was het besmettingsgevaar blijkbaar geweken en werd het beleg opgeheven. Tot enkele honderden jaren later hebben de Perithianen uit wrok een teruggetrokken en wantrouwend bestaan geleid. De school heeft zelfs tot in de twintigste eeuw dienst gedaan. Toen eenmaal alle leraren overleden waren, is de school in verval geraakt en is tenslotte gesloten. Enkele decennia later, toen internationale handel en het tourisme heel voorzichtig vorm begon aan te nemen, werd het veel bewoners toch te machtig en men begon langzamerhand weer naar de kust te trekken om hun deel van de koek op te eisen. Halverwege de jaren zeventig van de vorige eeuw zijn de laatste bewoners vertrokken en daarmee kwam een einde aan een van de grootste plaatsen van Corfu.
