Elk land heeft zo zijn zeden en gewoonten, en dat vind ik mooi om te zien. Wat voor de een heel bijzonder is, is voor de ander de gewoonste zaak van de wereld. Als voorbeeld om dit te illustreren, wordt vaak het verschil tussen Nederlanders en Chinezen aangehaald. In China is het een teken van beleefdheid en waardering om te boeren na een maaltijd. Dit gebruik wordt in Nederland echter als zeer ongepast ervaren. Laat in een fancy restaurant tijdens een gezellig etentje met familie of collega’s maar eens een flink rollende roffel gaan, zo een diep vanuit je binnenste, dan weet je wat ik bedoel. Moeten wij de Chinezen er op aanspreken om deze, in onze ogen, onbeschofte gewoonte voortaan achterwege te laten? Natuurlijk niet, ’s lands wijs, ’s lands eer. Toch? Dat in aanmerking genomen, zijn wij er na enkele jaren Corfu achter gekomen dat ook de Griek andere gewoontes heeft dan de gemiddelde Nederlander. Een daarvan is dat een Griek jou bij het maken van een afspraak zal zeggen wat jij wil horen, niet gehinderd door enig schuldgevoel of schaamte als hij die afspraak niet kan of gaat nakomen. Daarover kan onze goede vriend Pieter mee praten.

 Wie ooit eens op Corfu geweest is, zal het waarschijnlijk opgevallen zijn dat wegenbouw op dit mooie Griekse eilandje niet de hoogste prioriteit heeft. Gaten ter grootte van volwassen maankraters zijn meer regel dan uitzondering op het uitgebreide wegennet van Corfu. Wordt er op doorgaande wegen over het algemeen nog wel een laagje asfalt gestort, waarop later soms zelfs enkele witte lijnen gekalkt worden, op achteraf weggetjes en in de achtergebleven gebieden in het binnenland is dit gebruik onbekend. Zo ook bij onze Pieter. Om zijn prettige huis in de buitenwijken van ons dorp te bereiken, is bij voorkeur een auto gewenst die de Dakar ralley minimaal één keer heeft voltooid, om alle rotsige obstakels, gaten en modderige ondergronden met succes te slechten. En dus kwam Pieter op den duur op het briljante idee om een wegenbouwer in te schakelen, om in het vervolg op een comfortabele manier de afstand naar zijn huis af te leggen. Omdat hij toch eerst de kosten wilde berekenen, maakte hij een afspraak met een, door een bevriende makelaar aanbevolen, wegenbouwer genaamd Spyros. Afgesproken wordt dat hij de zaak in ogenschouw zal komen nemen en naar aanleiding daarvan een offerte zal opmaken. Na een datum en tijd met de vakman afgesproken te hebben, legde Pieter met een tevreden zucht de telefoon neer, gerustgesteld dat zijn hobbelpad binnen afzienbare tijd tot het verleden zou horen.

 Op de grote dag zit Pieter in gespannen verwachting klaar met koffie en koekjes, om de asfalteerder Spyros gunstig te stemmen. Volgens afspraak zal hij om elf uur zijn opwachting maken, om zijn kundig oog de kost te geven en aldus een redelijke prijs te bepalen. Onze vriend Pieter is niet gealarmeerd wanneer de klok in digitale cijfers 11:15 aangeeft en zijn bezoek zich nog niet heeft aangediend. Hij is tenslotte op de hoogte dat een Griekse minuut wel eens tien minuten kan bestrijken. Nog raakt hij niet in paniek wanneer er weer een kwartier verstrijkt zonder de verschijning van zijn gast. Ha, dit is Corfu, daar gelden andere regels dan in het gestresste Nederland! Om kwart voor twaalf is er nog steeds niets dat er op wijst dat er een asfalteerder in aantocht is. En dan krijgt hij jeuk. Hoor ik daar de sirene van de ambulance? Er zal toch niets gebeurd zijn? Heb ik me misschien in de datum vergist? De twijfel slaat toe, en hij neemt zich voor dat hij zal bellen als er om twaalf uur precies nog niemand geweest is.

  In het volgende kwartier is een landschildpad het enige levende wezen dat Pieter voorbij ziet kruipen, en hij besluit te gaan bellen. Met bevende hand toetst hij het nummer van Spyros in. Na drie keer overgaan wordt de telefoon opgenomen. ‘Nai’ (Grieks voor Ja)?, klinkt het. Pieter slaakt een zucht van verlichting, zijn wegenbouwer is blijkbaar nog in goede gezondheid. Het volgende gesprek ontwikkelt zich ongeveer zo

P – Hi Spyros, this is Pieter!
S – Hey, how are you doing?
P – I’m fine, how are you?
S – Not too bad, thanks for asking.
P – Didn’t we have an appointment for today?
S – Absolutely!
H – Wasn’t you supposed to be here at eleven?
S – Yes, sure!
P – But now it is already twelve o’ clock.
S – Yes, twelve O five, to be precise
P – Aha! But you are not at my house?
S – No, I’m in Lefkimmi (uiterst Zuid Corfu)
P – Ah, that is at least one hour drive to our village, right?
S – At least, yes.
P – So you will not be here today, for an estimate to fix our road?
S – No, that is impossible unfortunately. I will be in Lefkimmi all day.
P – OK, so we have to make another appointment?
S – Yes, we have to make another appointment.
P – Shall I call you then?
S – Yes, please call me!
P – Alright, will do. Bye Spyros…
S – Yiasou (Grieks voor Dag)! Klik

 Pieter heeft nog zeker een kwartier verdwaasd naar zijn telefoon zitten kijken. Een Nederlands kwartiertje, dat dan weer wel…