Ik pik je om half tien op, dan kunnen we met één auto, zei Alex. Het wordt druk, dus we zullen voor een plekje moeten zoeken.
Ik hing op en keek eens naar de telefoon. Eigenlijk had ik niet zo’n zin om er vanavond weer op uit te gaan. Het was de avond ervoor ook erg gezellig geweest bij vrienden en eigenlijk wilde ik liever wat slaapschuld inlossen. Maar de band, genaamd Perfect Strangers, was volgens Alex beregoed en beter niet te missen. Vooruit dus maar.
Als we arriveren, is het al gezellig druk. Het hele dorpsplein van Giannades, een kleine kustplaatsje aan de westkant van Corfu, is bezet met tafels en stoelen, waarvan de meeste al bezet zijn. Op de plaatsen waar vlees gegrild wordt, stijgen enorme rookwolken op in de inktzwarte nacht. Geduldig draait een vijftal runderen aan het spit terwijl een fors gebouwde Griek met een bezweet voorhoofd en zwaar behaarde armen met behulp van een enorm slagersmes een gegrilde geit in onderdelen hakt. Het water loopt mij in de mond, maar we hebben net gegeten, dus toch maar niet.
Overal op het grote plein zijn mensen druk in gesprek met elkaar. De kinderen hebben elkaar in groten getale opgezocht en achtervolgen elkaar rennend of fietsend. Ze beschieten en beschijnen elkaar met hun zojuist verworven interplanetaire wapens en laserpennen. Ik werp een blik op de speelgoedkraam waar ze hun vernietigingswapens aangeschaft hebben. Het complete assortiment bevat meer siliconen en plastic dan Pamela Anderson in haar topdagen.
Terwijl we staande een biertje drinken, bekijken we het podium waarop een flink uitgebreide drumkit, enkele gitaren, een orgel en een flinke lichtinstallatie staan. Een muur van grote speakers belooft veel goeds. Iets verderop onder de dorpspleinboom zit een knul met een modieus staartje achter een reusachtig mengpaneel. Dit is duidelijk geen schoolbandje wat gaat optreden.
Omdat er bij Odeon, een nieuwe horecagelegenheid aan het plein, een lekkere Kaiser geschonken wordt, besluiten we daar een tafeltje te veroveren. Even later zitten we, gezellig omringd door Grieken, te sabbelen aan het heerlijk hemels goudblond. De muziek die gedraaid wordt, lijkt allemaal uit mijn persoonlijke muziekbibliotheek genomen. Stones, Led Zep, Pink Floyd en hoogtepunt voor mij LA Woman van The Doors. Wat een geweldige muzikale erfenis heb je toch als vijftiger.
Dan komt de band op en even wordt het publiek opgeschrikt door pijnlijk flapperende waffers, tweeters en woofers. Ai, de basgitaar veroorzaakt waarschijnlijk een paar scheuren van formaat in de speakers, maar de geluidstechnicus lost het snel en professioneel op en even later genieten alle aanwezigen van alles wat de Engelse muziek keuken in de jaren 80 produceerde. The Police, Fischer Z, The Cure, Black Sabbath, Dire Straits en anderen. Soms volgt een uitstapje naar Amerikaanse rockbands als Lynyrd Skynyrd (Sweet Home Alabama natuurlijk, doet het altijd goed) en Guns ’n Roses en heel soms een Grieks rocknummer. Kortom een erg gevarieerd programma wat luid, soepel en professioneel de ether in geslingerd wordt.
Naarmate de nacht vordert wordt het steeds drukker, de hele omgeving lijkt uit te lopen voor dit spektakel. De souvlaki boeren blijven de vuren opstoken, de drankverkopers kunnen het soms nauwelijks aan, de terrassen zijn tot de nok gevuld. Grappig te zien is dat, ongeacht de leeftijd van de ons omringende Grieken, iedereen geniet. De allerkleinste jeugd heeft zich massaal voor het podium van de band verzameld en danst dat het een lieve lust is. Maar ook de Griekse old-timers tikken met hun getaande vingers op hun bierfles de maat mee van nummers als Paradise City en Sympathy For The Devil. Pracht gezicht.
De sfeer is gezellig, opgewekt, uitbundig, vrolijk en vriendschappelijk. Geen vechtpartijen, geen strontvervelende dronken tieners en vandalisme, gewoon feest. Terwijl ik in het holst van de zwoele nacht nip van mijn ouzo, bedenk ik mij dat de Grieken meesters zijn in het feestvieren. Ik bedoel, kom hier nou eens mee in Nederland. Als daar een feestje gegeven wordt voor meer dan drie mensen dan wordt de complete politiemacht van het dorp opgetrommeld om de orde te bewaren. Praat je over een duizendkoppig publiek, wat hier in Giannades op de been is, dan wordt in het beschaafde Nederland de ME ingezet. Met het leger als ruggensteun moeten ze met behulp van rubber kogels, tanks en waterkanonnen zien te voorkomen dat de feestvierders in hun enthousiasme het dorp en de omliggende landerijen met de grond gelijk maken.
Als ik dergelijke verhalen aan Grieken vertel dan kijken ze me hoofdschuddend aan en denken dat ik een grap maak. Als er geprotesteerd of gestaakt moet worden, is het vroeg genoeg om je ongenoegen of onvrede te uiten. Maar een feest is een feest.
Is er dan helemaal geen gezag in wat voor vorm dan ook te zien? Oh ja, hier is ook wel een agent aanwezig hoor. Het is de plaatselijke Bromsnor en hij zit gezellig met zijn vrouw en kleine kinderen op een terrasje en beweegt zijn hoofd deinend op de muziek, ondertussen de blonde haren van zijn slapende jongste dochter zachtjes aaiend.
