Tijd is een vreemd begrip. Je kunt het niet beet pakken, verplaatsen, bewaren in een fles (Jim Groce) of beïnvloeden. Alhoewel, je kunt tijd laten vliegen, luidt het spreekwoord. Dan moet je het wel erg naar je zin hebben. Hoe dan ook, een dag van vierentwintig uur bestaat uit 86400 seconden en daar moet elke aardbewoner het mee doen. Toch is tijd hier op Corfu een ander begrip dan bijvoorbeeld in Nederland, om maar eens een land te noemen. De tijd is op dit gezegende eiland een stuk genadiger voor de bewoners dan die in Nederland. Zucht de Nederlandse samenleving onder een ijzeren juk van Vadertje Tijd, hier merk je daar niet veel van.
In de Lage Landen regeert de klok met harde hand. Je baas staat reeds ongeduldig op zijn horloge te tikken als jij te laat binnen komt met een zweetsnor en een verwilderde blik in je ogen. Omdat je zo moe was na dat avondje stappen en je vijf minuten – vijf minuten, man! – langer bleef liggen. Maar toen moest je wel achteraan sluiten in de file, waardoor je drie kwartier te laat bent. Of de kapper die je vanachter zijn schaar wantrouwend aankijkt en zegt dat je drie minuten te laat bent en daarom maar een nieuwe afspraak moet maken. Want zijn tijd is beperkt maar vooral erg kostbaar.
Dat hebben wij hier allemaal niet. Tijd wordt een abstract begrip. En daar bedoel ik mee: Je wordt wakker en je ziet dat het licht is. Heb je zin om door te slapen, dan doe je dat, je werkt gewoon iets langer door. Ben je echter zo uitgeslapen als een beer na zijn winterslaap, dan is het tijd om er uit te gaan. Ook tijdseenheden zijn veranderd. Als men zou vragen hoeveel tijd het kost om naar de bakker te gaan om brood te halen, dan zijn er verschillende opties. Als ik niet aan de praat raak met de bakker dan ben ik, ik heb het opgemeten, precies de tijd van Telephonecall from Istanbul (Tom Waits) onderweg. Raken Spyros en ik daarentegen toevallig aan de praat, de crisis is zijn favoriete onderwerp, dan kan het zomaar dat het applaus van de live uitvoering van Child in Time (Deep Purple – Made in Japan) reeds verstomd is alvorens ik het mes in het verse broodje zet.
Precies hetzelfde gaat het met andere noodzakelijke dingen als bijvoorbeeld koffie drinken. Nederlanders hebben daar een strak schema voor opgesteld. Om half elf mag je je werkzaamheden voor de baas even onderbreken voor een bak troost. Maar dan gauw weer aan het werk hoor. Wij doen dat anders. Heb je zin in een bak koffie dan maak je die. Of het nu half elf is of half twee. Dan gaan we even lekker op de veranda zitten en trekken er minimaal een half uur voor uit om te genieten van het goddelijk vocht. Boek erbij, sudokuutje en genieten van de zonnestralen in je gezicht. Want bij koffie gaat het toch om genieten, of niet soms?
Lunch om 12.30 sharp, vroeger mijn vaste tijd op de zaak? Nope! We krijgen trek, smeren een paar bammetjes en zetten het op een schranzen en maken daarna een rondje met het hondje.
Tijd is een ander begrip voor ons geworden sinds we op Corfu wonen. Ik draag al jaren geen horloge meer, ondanks dat ik twee prachtige exemplaren heb liggen. Exacte tijdmeting is niet belangrijk meer. Als een van ons vraagt: Hoe laat is het?, dan zegt de ander: Tijd voor een ouzo. Of: De hoogste tijd! En dan gaan we naar het strand of zoiets. Op avonden dat we samen lekker muziek draaien, is er ook niets dat ons er van weerhoudt om het laat te maken, zeker de klok niet. Want de compilatie die ik gemaakt heb van Uriah Heep klinkt zo lekker uit de speakers dat het zonde zou zijn om er mee te stoppen. En omdat Soldier of Fortune (Deep Purple) associaties oproept met Stairway to Heaven (Led Zeppelin), moeten we die ook nog even luisteren. Wat ons herinnert aan de fantastische live uitvoering van Soul Sacrifice tijdens Woodstock. Als we dan toch de dvd opgezet hebben, kunnen we net zo goed nog even de beste versie van With a little help from my friends – natuurlijk van Joe Cocker – bekijken.
Dan blijkt dat Mirjam’s glas nog niet leeg is en het mijne wel. Tja, het zou niet van respect getuigen als je de ander verwijtend aan gaat kijken als die alleen zit te drinken en dus schenk ik mijn glas maar weer vol en zet en passant Leonard Live in London op. Zo kan het gebeuren dat je tegen het eerste licht in de opperste staat van geluk je mandje opzoekt en een blik op het lcd-klokje leert dat de nieuwe dag reeds enige uren begonnen is. Wij laten onze agenda grotendeels beheren door toeval en gelegenheid. Ik ga dit verhaaltje nu dus ook stoppen. Het is tijd om naar het dorpspleintje te gaan om een borrel te drinken.